Ένα τεράστιο μουνί με κονδυλώματα
γεννάει πτώματα μικροαστών
Δόλιες μανούλες χαριεντίζονται σε στρώματα
γεννοβολώντας τερατάκια με καρμπόν
Ένα τεράστιο μουνί μες στο κεφάλι μου
δίνει στο χάλι μου κάποιο ρυθμό

Καταναλώνεσαι, ανόητη, σε υποθέσεις
με λουλουδάκια και καρδούλες σκαλιστές
χιλιοπαιγμένες ιστορίες, ανόητη,
σαν γκραν γκινιόλ χωρίς θανάτους και σασπένς

Μες στο δικό σου το μουνάκι ταμπουρώνομαι
να μη θαμπώνομαι απ’ τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ
Από το χέρι σε κρατάω κι απογειώνομαι
πάνω απ’ την πόλη με τα πράσινα ρομπότ
Κι άμα γυρίσεις να κοιτάξεις, αγαπούλα μου,
θα μαρμαρώσεις σαν τη σύζυγο του Λωτ