Απ’ τις στάγονες της βροχής που χτυπάνε
πάνω στο τζάμι και σαν δάκρυα κυλάνε
άρχισαν τα όμορφα μου κι έφτιαξα κανόνα
κάθε που βρέχει να γυρνώ πίσω σε εκείνο τον χειμώνα,
που έχει μαγιά απ’ το βοριά και γκρίζο χρώμα στη θωριά
χύνεται απ’ όξω ξεχειλίζει κι η καρδιά
βάζει νερά το ποίημα μου και γίνεται κομμάτια
στου χρόνου τη φορά στης θύμησης τα αυλάκια.
Κάτι φορές σαν σήμερα που έχει η νύχτα στόμα
κάθε στάλα που πέφτει με τρύπα σαν βελόνα
μου κεντάει στο χέρι τα μισεμένα μου λόγια
με εκείνα πλήγωσα άθελα και θελημένα μου ξόρκια.
Μουσκεμένα τα μουρμουρητά περνάει η ώρα
και λίγο λίγο με ξεπλένει από την πίσσα η μπόρα
γεμώνει η γη με γέλια και πισωγυρίσματα
χνάρια στο χώμα τα βρόχινα αγγίγματα.
Φτιάχνουν στην ρίζα μου στριφτό μονοπάτι
να βρει το σπλάχνο μου το χιλιοστό που λείπει κομμάτι
μιας και ήρθε μέσα στη βροχή μέρα μαγιάτικη ζεστή
πράγμα παράξενο και μαγικό και μυστικό μαζί.
Με κυνηγάει σαν ευχή, κρατάω μια ανάσα την αυγή
να ακούσω θέλω καθαρά κάθε σταγόνα στιγμή
απ’ τη ζωή μου μια χάρη μόνο αν θα γίνει
να χτυπώ τον ουρανό και με βροχή να μ’ ανοίγει...

Χιλιοτραγούδιστη βροχή μου κράτα κι άλλο
τέτοιες στιγμές συναντάω τη φρονιμάδα μου
έτσι βοήθαμε κι άποψε να τη βγάλω
που φέρνω θύμησες ξανά απ’ τη φρεσκάδα μου.
Χιλιοτραγούδιστη βροχή μου κάνε σώμα
τα χαμένα όνειρα μας με τους γκρίζους ουρανούς
καν’ το απόψε που η νύχτα έχει στόμα
κι εσύ σκιά μου βάλ’ το όταν βρέχει να το ακούς...

Βροχή με αέρα ωραία μέρα
βουβή ομίχλη πέρα ως πέρα

Στριμώγμενα μαύρα σύννεφα για προσκεφάλι
βγαίνω να κλέψω μυρωδιές χαρά μεγάλη
ήχοι κι εικόνες μου ζητάνε να φιλιώσουμε
και να αρνηθούμε στο χρόνο να μεγαλώσουμε.
Της ζωής μου να σκεπάσω όλα τ’ αράθυμα ταίρια
με μια χούφτα βρεγμένο χώμα που έχω στα χέρια
τέτοιες στιγμές συναντάω τη φρονιμάδα μου
και φέρνω θύμισες απ’την φρεσκάδα μου.
Κάθε στάλα που αγγίζει την χοντροκοπιά μου
κλέβει οργή απ’ το σεντούκι της καρδιάς μου
κι απ’ το κομπόδεμα του μίσους μ’ αλαφρώνει
πιάνω τις ρίζες μου ξάνα και με γειώνει.
Από βροχή είναι καμωμένο τελικά το ριζικό μου
και σε βροχή έψαχνα το λαβωμένο ξωτικό μου
οι ρίμες μου σαν καταιγίδα απρόσμενη
κι η συννεφοσκιά σαν λούπα μου μονότονη.
Με βροχή αντάμωσα του μάγου το φράγμα
και με κοινώνησε με της φωτιάς το νάμα
της δροσιάς μου τα βρόχινα αγγίγματα
στις στρωματσάδες κάτω απ’ τα μηχανήματα.
Στη βροχή μου βγαίνει όλο το καλοκάρδισμα
κι όπου φτάνει σαν δάκρυα μ’ αφήνω χάρισμα
μα εσύ αν κρύβεσαι από γκρίζους ουρανούς
κάνε μου την χάρη βάλ’ το όταν βρέχει να το ακούς...

Χιλιοτραγούδιστη βροχή μου κράτα κι άλλο
τέτοιες στιγμές συναντάω τη φρονιμάδα μου
έτσι βοήθαμε κι άποψε να τη βγάλω
που φέρνω θύμησες ξανά απ’ τη φρεσκάδα μου.
Χιλιοτραγούδιστη βροχή μου κάνε σώμα
τα χαμένα όνειρα μας με τους γκρίζους ουρανούς
καν’ το απόψε που η νύχτα έχει στόμα
κι εσύ σκιά μου βάλ’ το όταν βρέχει να το ακούς...