Το πλοίο ξεκίνησε κι εμείς στη γραμμή.
σαν στρατιώτες, το καθήκον καλεί.
Κάθε στάλα του ιδρώτα απαιτεί,
σαν σε μαριονέτες κουνάει το σχοινί.

Η μάνα πατρίδα αγκαλιάζει σφιχτά,
τα κόκκαλα σπάει στα δικά της παιδιά.
Μητέρα πατρίδα, σε παρακαλώ,
δως`μου το φάρμακο για να κοιμηθώ.

Κι άμα τύχει και ονειρευτώ,
ελπίζω τον ίδιο εφιάλτη μη δω,
ότι βουλιάζω μαζί τους κι εγώ,
πως στη σαπίλα ν`αναπνέω μπορώ.

Βουλιάζω κι εγώ μαζί μ`αυτούς
τους γλοιώδεις τύπους, τους μικροαστούς,
τη φωνή τους ακούς δυνατά
όταν φωνάζουν στα μικρά τους παιδιά.

Μητέρα πατρίδα, σε παρακαλώ
δως`μου το φάρμακο να κοιμηθώ,
Είναι από χρόνια που προσπαθώ
ένα άλλο όνειρο να δω.