Ξέρουν να μένουν ζωντανοί
από αγάπη δυνατή ξετρελαμένοι
ξέρουν να λένε πως εδώ
θα ξημερώσει μία μέρα νεκρή

Ξέρουν να βλέπουν το σωστό
να ζητιανεύουν απ’ τα λόγια κρεμασμένοι
ξέρουν τον άλλο εαυτό
που περιφέρεται στην απομόνωση

Πέρασαν πολλή ζωή κλεισμένοι μες στη δυστυχία
κι έμειναν για πάντα λογικά ξεχασμένοι στη γη.
Με κανάλια στις αισθήσεις αναμνήσεις τώρα γυρεύουν
πλάνα κοντινά στα μάτια ξέρουν μονάχα να διαλέγουν.

Ξέρουν να στήνουν φυλακή
από αγάπη και από ψέμα αρρωστημένη
ξέρουν να σπέρνουν πανικό
που κυριεύει το δικό μου κορμί.

Ξέρουν να σβήνουν το μυαλό
και να κερδίζουν μονάχα με το πρέπει
ξέρουν πως είναι δυνατός
αυτός που χάνεται για την εξέλιξη.

Άνθρωποι ζήτησαν κτίρια σπίτια
κουβούκλια θλίψης γεμάτα ανάγκη
πέταξαν όνειρα, ελπίδες για πλάκα
κι αγάπη δε βρήκαν.

Άνθρωποι που δεν άντεξαν τόση ευτυχία
και λύση ζήτησαν μέσα στην απάτη
χτίσαν πιο μεγάλες τις πινακίδες
δε βρήκαν αγάπη.

Άνθρωποι φυλακισμένοι πάντα στο τώρα
φορτώνουν διακρίσεις και αδιαφορία
ονειροβατούν σε μαθητείες δεμένοι
χωρίς σημασία.

Πανικόβλητοι τετραγωνίζουν τη σκέψη
και χρόνο χαμένο πουλούν τη ζωή μου.
Φτιάχνουν σχέδια και χίλια σημάδια
να τρυπάω τη φωνή μου