Κοίταξα πίσω για να ακούσω τις σειρήνες
μα η μοναξιά τις έκρυψε σε χάρτινες σκεπές
Γύριζα χρόνια μεσ’ το ίδιο το πηγάδι
και της φωνής μου την ηχώ ντρεπόμουν και φοβόμουν
Η μέρα άλειφε με λάδι το κορμί μου
μα όταν ερχόταν νύχτα καιγόμουν στις πληγές μου ζωντανός
Τα χρόνια μου σκουριάσανε στις μάντρες πεταμένα εδώ και εκεί
κι αυτή η σκοτεινιά δεν ξέρω αν είναι ομίχλη ή καπνός...

Μες το σκοτάδι είπα να ψάξω μα δε βρήκα το φως
Πάλι το δρόμο πήρα, είσαι η γλυκιά μου μοίρα, μικρός θεός

Έσπασα χίλιες παγωμένες υποσχέσεις
να μην αφήσω τη σιωπή να σε πικράνει πιο πολύ
Κι όταν σου χάιδεψα το χέρι μια ανάγκη
μ’ έκανε κι ένοιωσα για λίγο πως μπορώ να σ’ αγαπήσω
Ήξερα πάντα πως θα έρθει μια μέρα που όλα θα σβήσουν
θα κοιταχτούμε ένα πρωί και θα ‘μαστε δύο ξένοι
Μ’ αυτό που με πονάει πιο πολύ απ’ όλα είναι πως χωρίς αγάπη
είμαι τυφλός...

Μες το σκοτάδι είπα να ψάξω μα δε βρήκα το φως
Πάλι το δρόμο πήρα, είσαι η γλυκιά μου μοίρα, μικρός θεός