Στις τρεις πριν τα χαράματα
σε σκέφτηκα λιγάκι.
Με πιάσανε τα κλάματα,
λες κι ήμουνα παιδάκι.

Έχω για σένανε καημό
που να γραφτεί δε φτάνει,
κι αν γίνει ο ουρανός χαρτί
κι η θάλασσα μελάνι.