Έχω πικρό παράπονο από την κοινωνία
κατατρεγμένος και φτωχός,
σκληρά παλεύω μοναχός
με πόνο κι αγωνία.

Τα πικραμένα χείλη μου
ο πόνος τα στεγνώνει,
σαν να `ναι δηλητήριο
τα σπλάχνα μου τα λιώνει.

Θλιμμένος συλλογίζομαι την άχαρη ζωή μου,
φαρμάκια, δάκρυα και καημοί,
χιλιάδες "αχ!" και στεναγμοί
πληγώνουν το κορμί μου.

Τα πικραμένα χείλη μου
ο πόνος τα στεγνώνει,
σαν να `ναι δηλητήριο
τα σπλάχνα μου τα λιώνει.

Μια μέρα δεν εγέλασαν τα χείλη μου κι εμένα,
ποτέ δε γνώρισα χαρές,
με κυνηγούν οι συμφορές
και ζω δυστυχισμένα.

Τα πικραμένα χείλη μου
ο πόνος τα στεγνώνει,
σαν να `ναι δηλητήριο
τα σπλάχνα μου τα λιώνει.