Όλοι μιλάνε μα τα λόγια αυτού του κόσμου
φίλε δε μετράνε
Όλοι μιλάνε κι ας μας θέλουνε ν’ακούμε
φίλε εμείς θα τραγουδάμε

Έχεις μέρες που ο κόσμος σε πονάει
μέρες, που κανείς δε σταματάει να μιλάει
κι όλοι λένε λένε λένε μα κανένας δεν κοιτάει
την καρδιά μέσα σου ν’ακούσει πώς χτυπάει
Συμβουλές που δε ζητάς και τις λέξεις σπαταλάνε
όλοι όσοι όταν προχωράς πίσω σου κοιτάνε
σα σταγόνες της βροχής τελικά σε προσπερνάνε
μα αδιάφορο σ’αφήνουν δε πονούν δε σ’ακουμπάνε
Περιμένεις μήπως έτσι εκτονώσεις
το μονόλογο του κόσμου που σου δείχνει δύο όψεις
ένα γκρίζο ενδιαφέρον που αν διακόψεις
την αλήθεια απ’την άλλη με σιωπή ίσως λυτρώσεις
Ψάχνεις τρόπο να τους κάνεις να σωπάσουν
γίναν θόρυβος πλημμύρα, τις σκέψεις σου σκεπάζουν
τα αυτιά και το μυαλό σου πια κουράζουν
μα τα όνειρα που φτιάχνεις δεν αγγίζουν, δεν τρομάζουν

Κι όλοι μιλάνε μιλάνε μα τα λόγια αυτού του κόσμου
φίλε δε μετράνε
Όλοι μιλάνε κι ας μας θέλουνε ν’ακούμε
φίλε εμείς θα τραγουδάμε
Όλοι μιλάνε μα τα λόγια αυτού του κόσμου
δε μας ακουμπάνε
Όλοι μιλάνε κι ας μας θέλουνε ν’ακούμε
φίλε εμείς θα τραγουδάμε

Δε σε βλέπουν που πετάς σαν αϊτός μέσα στο χρόνο
βλέπουν μόνο που πατάς στο παρόν κι όχι το δρόμο
που απλώνεται μπροστά σου, μιλούν για πόνο
μα δε βλέπουν πως αυτός δε σου προκαλεί καν τρόμο
Είναι μόνο η αφορμή για ν’αφήσεις πίσω μπόρες
να σαλπάρεις προς το φως, να χτίσεις νέες χώρες
οι πληγές είναι σημάδια που λαλούν τη δύναμή σου
όχι λόγος στα σκοτάδια ν’απαρνιούνται την ορμή σου
Και πολλοί ψάχνουν σε σένα τα όνειρά τους
δεν τα ζήσαν, δεν τα ζουν, μα δεν είσαι όχημά τους
άλλοι πάλι λεν πως ξέρουν τα δικά σου
μην αφήσεις τα κενά τους να μπλεχτούν στα οράματά σου
Δικιά σου η διαδρομή, δικιά σου η ευτυχία
δεν πρόκειται να γίνεις σκάρτου βωμού θυσία
ακούς σ’άλλο ρυθμό, μα για σωστή αιτία
κι έτσι γράφω το τραγούδι με δικιά μου μελωδία