Όταν μ’ αρπάζει η τρικυμία
του έρωτος και της θαλάσσης,
λύση δεν έχω πια καμία
κι εσύ φοβάσαι μη με χάσεις.

Κι όταν ξανοίγομαι μονάχη
στη θάλασσα που αγαπούσες,
έρχονται πάνω μου οι δράκοι.
Αχ! Να τους έδιωχνες μπορούσες.

Είσαι η μόνη μου ελπίδα.
Πάει ένας μήνας που δε σ’ είδα.
Γιατί με δέρνει η τρικυμία
κι εγώ έχω σκάρτη φαντασία.

Αχ! Πού να πάω να σε γυρέψω;
Δε θέλω πια να είμαι μόνη.
Για πες μου πώς να τιμονέψω,
που ’ναι σπασμένο το τιμόνι.

Εσύ τις νύχτες αρμενίζεις,
την ευτυχία μη ζορίζεις.
Σε περιμένω! Έλα, γδύσου!
Πάμε απ’ το δρόμο της αβύσσου.

Είσαι η μόνη μου ελπίδα.
Πάει ένας μήνας που δε σ’ είδα.
Γιατί με δέρνει η τρικυμία
κι εγώ έχω σκάρτη φαντασία.