Ποιον καημό, ποιον καημό να νταγιαντίσω,
ποιο παρά ποιο παράπονο να πω
που δεν έμεινε ποτήρι αχ! πικραμένο να μην πιω,
απ’ την ζωή, παράπονα να έχω, δε θα πάψω,
γιατί αν γελάσω το πρωί, το δειλινό θα κλάψω.

Με χτυπάει, με χτυπάει η μαύρη μοίρα
από μια, από μια σταλιά παιδί,
με χτυπάει κι η κοινωνία, αχ! δίχως λόγο κι αφορμή,
απ’ την ζωή, παράπονα να έχω, δε θα πάψω,
γιατί αν γελάσω το πρωί, το δειλινό θα κλάψω.

Πώς βαστάς, πώς βαστάς φτωχό κορμί μου,
τόσο πια, τόσο πια κατατρεγμό,
πώς βαστάς και δε λυγίζεις, αχ! κι είσαι ακόμα ζωντανό.