Μόνος νιώθω και παγώνω,
σκόρπιες οι φωνές.
Μες στο σπίτι σκοτωμένες
άκακες σκιές.
Κι αν χτυπήσεις κάποια πόρτα
ρόγχος θ ‘ακουστεί.
Η ανάσα και το γέλιο είναι μια στιγμή.

Σαν σκοπό με σβήνει ο κόσμος
και έπαψε να κλαίει.
Οι καθρέφτες σε κρατήσαν
όμηρο θα πει.
Σε μιαν άκρη θα φωνάζεις
μόνος σου θα κλαις.
Μες στα μάτια σου θα νιώθεις
άβουλες πληγές.
Ως πότε;

Σκιές άψυχες θα σε δουν
μέσα στα δίχτυα.
Κλαις, δείχνεις μελό
μέσα στα δίχτυα.
Μείνε θα σου φωνάζω, μείνε.

Μόνος νιώθω και παγώνω,
σκόρπιες οι φωνές.
Μες στη σκέψη χαραγμένες
σκοτεινές μορφές.
Κι αν χτυπήσεις κάποιο τοίχο
κούφιος θ ‘ακουστεί.
Η ανάσα μες στα σπίτια είναι μια στιγμή.

Σκιές ένοχες θα σε δουν
μέσα στα δίχτυα.
Κλαις, δείχνεις μελό
μέσα στα δίχτυα.
Μείνε θα σου φωνάζω, μείνε.