Πάει κι η Ελενη, επέθανε στη γέννα
Μεσ’ το νοσοκομείο μέρα Τρίτη
Την πήραν με τα χέρια σταυρωμένα
Ότι έλεγε κι αυτή ανοίξει σπίτι

Αχ κι ό,τι γράφει, η μοίρα δεν ξεγράφει
Πάει κι η Ελένη με τους κότσους τους ωραίους
Μόνη άφησε τη μάνα της στη σκάφη
Να τυραννιέται με τους νοικαραίους

Αχ κι όπου να `ταν, θα έφευγε απ’ τη μάντρα
Θα γλύτωνε απ’ τις λάσπες και τα κρύα
Είχε βρει πια κι αυτή δικό της άντρα
Σωστή φαινόταν πλάι του κυρία

Κι η μάνα της που καρτερούσε αγγόνια
Δεν έπαψε να κλαίει για την Ελένη
Δακρύσαμε κι εμείς που τόσα χρόνια
Την είχαμε εκεί μέσα να μας πλένει