Σ’ έναν κόσμο γκρεμισμένο μάτια μου τι να γυρεύω,
πες μου εσύ που ελπίδα μέσα μου γεννάς
Ένα τσούρμο θεατρίνοι με κυκλώνουν και με πνίγει,
πόλεμος στα όνειρα μας δε χωράει πια

Ένα τραγούδι ήταν απλά μην κλαις
Στο παραθύρι μας ο κόσμος χάνεται
Δες χάνεται...

Κοροϊδεύοντας τον χρόνο όλα βγαίνουν πάλι εμπρός μου,
να διαλέξω ή να περάσω σε άλλη φυλακή
Με τα λούλουδα του κάμπου, με αστερισμούς του μαύρου ουρανού,
τραγούδι θα σου πλέξω μέσα στο φως να παίξω

Ένα τραγούδι ήταν απλά μην κλαις
Στο παραθύρι μας ο κόσμος χάνεται
Δες χάνεται...