Έξω βρέχει πολύ κι είν’ η νύχτα θολή
λες και βρέχει παντού στον πλανήτη,
πού να πάμε και πώς και ποιος θα `ναι ο σκοπός,
πιο καλά να καθίσουμε σπίτι.

Να χτενίσω μαλλιά, να κατέβω σκαλιά,
δεν αξίζει στ’ αλήθεια ο κόπος,
ας καθίσουμ’ εδώ να με δεις, να σε δω
κι ας περάσει η βραδιά όπως όπως.

Αγκαλιά εγώ κι εσύ,
στ’ αμπαζούρ το θαλασσί από κάτω,
μ’ ένα δυο μαρασκινό
κι ένα τσιγαράκι αγνό, μυρωδάτο,
με πινάκλ ή με κουμκάν στο ντιβάνι
θα περάσει η βραδιά, τι θα κάνει,
κι όταν φτάσει πια μισή
αγκαλιά εγώ κι εσύ νάνι νάνι.

Θα κυλίσει η βραδιά, πληκτική και βαριά
αλλά θα `ναι απαλή και ωραία,
γιατί πάνε καιροί, κι η αλήθεια σκληρή,
που δεν κάναμε οι δυο μας παρέα.

Στοργικά, φιλικά, βυθισμένοι γλυκά,
στου καπνού τις γαλάζιες τουλίπες,
θα μιλάμε αργά και θα λέμε σιγά,
τους καημούς, τις χαρές μας, τις λύπες.

Αγκαλιά εγώ κι εσύ,
στ’ αμπαζούρ το θαλασσί από κάτω,
μ’ ένα δυο μαρασκινό
κι ένα τσιγαράκι αγνό, μυρωδάτο,
με πινάκλ ή με κουμκάν στο ντιβάνι
θα περάσει η βραδιά, τι θα κάνει,
κι όταν φτάσει πια μισή
αγκαλιά εγώ κι εσύ νάνι νάνι.