Απάνω στο πληγάδι μου, νέα πληγή γεννιέται
από μαχαίρι κόκκινο, στο χρώμα του θυμού
ξεσπάει η ματιά, δακρύζουνε οι ίνες του μυαλού μου
ανάσκελα δεν ούρλιαξα, μα μπρούμυτα ξεσπώ

Άκουσα κι είδα τις ντροπές των ψεύτικων ειδώλων
άφησα πίσω τη γροθιά να πιάσει το κλαδί
που θα γεννήσει στο μυαλό του σπέρματος το γέλιο
εκείνο που μ’ αλείψανε στης γέννας το συρμό

Χτυπάει η ματιά μου στο κεντρί
που βγαίνει απ’ το μυαλό μου
αφήνει δηλητήριο πηχτό να στραβωθώ
άγγελοι με αρπάζουνε, τα βλέφαρα μου κλείνουν
κι αλλάζουνε σε βουτηχτές, χωρίς αναπνοή

Βουτάνε μέσα στο εγώ, ξεσφίγγουν τη γροθιά μου
σύρριζα κόβουν το κλαρί, να πέσω να σωθώ
σφυρίζω στην ταχύτητα τ’ ανέμου του Θεού μου
που πλησιάζει σπρώχνοντας το χώμα στα ψηλά

Στον άξονα μου στέκομαι, μ’ ελπίδα μου το φόβο
εκείνο που συντρόφεψετην πτώση μου στη λάβα
το σύνθημα στα χείλη μου ξεμούχλιασε το "τώρα"
και αφήνω να με κλάψουνε το χώμα κι οι ντροπές

Αρπάζω το θηκάρι μου, γεμάτη η φαρέτρα
με βέλη που `σιωσα εγώ στ’ αμόνι μιας γενιάς
κόβω το λώρο, ξεδιψώ στη βρύση του πλακούντα
πλένω το σώμα του παιδιού, που πόλεμο αρχινά

Στο κούτελο σου στέκομαι, φωλιάζω στη ρυτίδα
φτιάχνω στα φρύδια σου σπηλιά, μέσα σου να κρυφτώ
με μαρτυράει η γλώσσα σου, το δόντι σου μ’ αρπάζει
με καταπίνεις, καίγομαι, θα βρω το λυτρωμό

Αρπάζω το θηκάρι μου, να βρω το λυτρωμό