Ίσως ο τόπος μου προκαλεί εθισμό
Ίσως δε βρω ποτέ γυρισμό
Με κυκλώνουν τ’ αξιοθύμητα,
Μ’ αποφεύγουν τ’ αξιοθρήνητα, τα λιγομίλητα
Δε με τρομάζει που ξαρματώσαμε,
Που γυμνωθήκαμε, που χαμηλώσαμε
Ούτε οι χαλαστές με τρομάζουνε πολύ
Ούτε κι οι περιγελαστές που αφήνουνε χολή
Πήρα πίσω όσα βούρκωναν τα μάτια μου
‘Κείνα τα όμορφα από τα νιάτα μου
Κρατάω την άκρη από το νήμα
Γύρισα πίσω από το ρήγμα
Σ’ αυτόν τον τόπο
Τον κοινό για όλους μας τόπο
Που έχω τη νύχτα καταφύγιο το θέρος
Και με τη πρώτη ηλιαχτίδα αλλάζω μέρος
Άρχισα να φοβάμαι τη σκοτιά
Γιατί μας αδειάζουν
Μας αδειάζουν παντού