Ο νους μου τα βουνά κρατεί και μες στα δάση μπαίνει
κι όντε πετά στον ουρανό στα βάθη κατεβαίνει.
Μακάρι τούτα στην αρχή να τα `θελα κατέχει
τα όσ’ η αγάπη βάσανα κι ο πόθος πίκρες έχει.

Μα πιάστηκα σαν το πουλί μπλιο δεν μπορώ να φύγω
κι ως κι εδεπά που σου μιλώ εκείνονα ξανοίγω.
Θωρείς κι ο πόθος είν’ πολλής κι η παιδωμή `ναι τόση
που μου σκοτείνιασε το νου και μπλιο δεν έχω γνώση.

Με τον καιρό τους πορπατού τα πράματα και πάσι
του έρωτα η δύναμη μόνο τα μεταλλάσσει.
Μα όλα για μένα σφάλασιν και πάσιν άνω κάτω
για `με ξαναγεννήθηκε η φύση των πραμάτων.