Η πρώτη ρίμα κάποιοι λένε πρέπει να ’ναι σαν μπουνιά
να σε τραντάζει και να σε ξυπνάει για τα καλά
κι άμα πάρεις μπροστά δος του μη σταματάς.
Σφίξ’ το χέρι το μικρόφωνο γερά να κρατάς

Κι όλους να τους κοιτάς μη το χαϊδολογάς
Πρέπει να φαίνεται στα μάτια σου για τι τους μιλάς
αλλιώς εδώ τι παριστάνεις;
Ή κερδίζεις χώρο ή για πάντα χάνεις.
Τι ξεστομίζεις πρόσεχε, τον τρόπο σου βρες
είναι παρωχημένες όλες οι συνταγές.

Ή αυστηρά στον ρυθμό σαν παλιοσχολίτης
ή να μουγγρίζεις μόνο σαν hip hop τερμίτης
ή το ύφος να φοράς λίγο του γαμωμανά
φτάνει ν’ αντέχεις το ξύλο και να μη σε πονά
μη σταματάς, η ζωή σου δόθηκε στο πιάτο
μη σε παίρνει από κάτω.

Και σιγά σιγά σου λέω το πράγμα πως θα σοβαρέψει,
ό, τι αγαπάς θα ’ρθει μονάχο του να σε γυρέψει
να σε φιλέψει χαρά, να σε κοιτάξει κατάματα,
είναι απλά σου ξαναλέω κι επιμένω – τα πράγματα.