Παλιά χαμόσπιτα σε άθλια συνοικία,
πόρτες του Άδη δίχως ήλιο, δίχως φως.
Κι όμως για κάποιους που δε γράψαν ιστορία
τέτοιος τεκές ήταν παράδεισος κρυφός.

Τριγύρω όλοι καθισμένοι μ’ αγωνία
πότε θα πάρει βόλτα ο θεός λουλάς.
Κι όταν τελείωνε η ιεροτελεστία,
το λόγο έπαιρνε ένας φαλτσομπαγλαμάς.

Δυο τρία σπόρια φύτεψα, αμάν, αμάν,
στην άκρη, στο ποτάμι.
Μπάτσοι τα βρήκαν και τα πήρανε, αμάν, αμάν,
και μ’ άφησαν χαρμάνι.

Η πόρτα πάντοτε κλειστή κι αμπαρωμένη,
σε κάποιο σύνθημα θ’ ανοίξει μοναχά.
Κι ο τσιλιαδόρος στη γωνιά να περιμένει
μην τύχει μπλόκος και γενεί στα ξαφνικά.

Μέσα σε βήχα, σε καπνούς και σε ντουμάνια
πιστός στο χρέος κέρναγε ο τεκετζής.
Κι όταν φτιαγμένοι ανεβαίναν στα ουράνια,
ο μπαγλαμάς πάλι ξανάρχιζε ευτυχής.

Ρακί, χασίσι και σεβντάς, αμάν, αμάν,
με κάνουν και τρομάζω.
Το ’να με κλείνει φυλακή, αμάν, αμάν,
με τ’ άλλα δυο χτικιάζω.