Σαν πεσμένη επιγραφή σ’ έναν άδειο δρόμο
ένα τρένο που δεν έφτασε ποτέ
και σκουριάζει στις γραμμές αδειανό και μόνο,
ραγισμένο από ήλιους και βροχές.

Περπατάω στον παλιό σταθμό
περιμένοντας να σβήσουν τα φώτα...

Τόσα χρόνια που γυρνάω έχω δει στους δρόμους
ταξιδιώτες ξεχασμένους στη σκιά.
Έχω δει μοναχικούς, έχω δει και μόνους
μα ποτέ δεν είδα τόση μοναξιά.

Μένει χρόνια στον παλιό σταθμό
περιμένοντας να σβήσουν τα φώτα...

Τον φαντάζομαι παλιά, όταν ήταν νέος
κάποια όμορφη ανοιξιάτικη βραδιά
την περίμενε εδώ και ήταν τόσο ωραίος
με τα κόκκινα λουλούδια αγκαλιά.

Τώρα μένει στον παλιό σταθμό
περιμένοντας να σβήσουν τα φώτα...

Όσοι άνθρωποι μπορούν και περιμένουν χρόνια
ξέρουν ήδη πως καλύτερα όταν πας
σε ένα έρημο σταθμό μ’ αδειανά βαγόνια
έστω λίγο σιωπηλά να χαιρετάς

όσους μένουν στον παλιό σταθμό
περιμένοντας να σβήσουν τα φώτα...