Τον πήραν μια νύχτα με κίτρινα φώτα
έξι για ένανε
Γκρεμίστηκε η πλάση σαν έκλεισ’ η πόρτα
Και ξεμακραίνανε

Αγόρι μου, βεργούλα μου, ανάσα του δυόσμου
που είχες γι’ αστέρι σου το γέλιο του κόσμου
Να `ταν και να σ’ έκρυβα καλέ μου
μες στις πτυχές τ’ ανέμου
να μη σε βρούνε ποτέ

Βουλιάζει το στρώμα σου που ήσουν γερμένος
πλάι στην αγάπη μου
Κι ο κόσμος μου μοιάζει στα χίλια κομμένος
μεσ’ απ’ το δάκρυ μου