Ο Χρόνος είναι λιγοστός, μισθωτός, ευτυχώς αμίληκτος, απρόβλεπτος και άλλες
φορές απλά είναι σύμμαχος, συμπολεμιστής και βοηθός μα και επιζήμιος
γίνεται και δήμιος.Ο κόσμος είναι μπερδεμένος, ανακατωμένος, πακεταρισμένος
και παροξυμένος κάτα ένα μέρος, υπνωτισμένος και μαστουρωμένος φοβισμένος
και αηδιασμένος ανυπόμονος και κοιμισμένος.Οι φίλοι μου είναι λιγοστοί μα
αληθινοί όχι τώρινοι όυτε και προσωρινοί έχουν υποστεί κι αυτοί μεσα στην
αναζήτηση καθίζηση στην προσφορά στην ζήτηση και αυτοσυντήρηση.Τα παιδιά
μας κοιτούν και αυτά με μάτια ορθάνοιχτα ψάχνοντας να βρούν ήρωες
ειδάλματα περιμένουν θαύματα, όχι άλλα σφάλματα όχι άλλα αγάλματα για
αγνωστούς στρατίωτες.Δεσμώτες είμαστε σαν τον Προμηθέα δεμένοι σε βράχους
από τσιμέντο και ηλέκτρισμο.Σαστισμένοι θα κοιτάμε όταν θα πέφτει η
αυλαία μύθος θα γίνουμε κι εμείς για παραδειγματισμό.

Δημιουργήσαμε με όσα ζήσαμε, απορίψαμε πολλά και διαφωνήσαμε και όμως
κερδίσαμε γιατί τολμήσαμε και έτσι υπάρχουν συνειδήσης που αφυπνίσαμε.
Δημιουργήσαμε με όσα ζήσαμε, περάσαμε πολλά μα δεν υποχωρήσαμε και έτσι
συνεχίσαμε και υποστηρίξαμε ότι σεβόμασταν και ότι αγαπήσαμε

Οι γονείς μας κοιτούν χωρίς να ξέρουν τη να πούν τρέμουν για το μέλλον
μας κοντεύουνε να τρέλαθουν.Ένσημα πρέπει να κολληθούν να βγούμε κάποτε
σε σύνταξη πονάνε που είμαστε σε σύρραξη.Οι γυναίκες ενθαρύνονται στο να
γδύνονται και να δίνονται πουτάνες αν τις πεις πλέον δε θίγονται τα
περιοδικά και η τηλεόραση ευθύνονται και έτσι τα χάσματα αμβλυνονται και
έχουν αντίκτυπο σε σένα και σε μένα έι κοπέλα άσε για λίγο κάτω την χτένα
χρειαζόμαστε μανάδες περίφανες για το ήθος τους και όχι για τον σπασμένο
τους υμένα αλλάζω θέμα.Οι πολυέθνικες νταβατζήδες με επιγραφές στην
υπεραγορά της τέχνης κάνουνε κουμάντο αδερφές, ψυχές με ψυχολογικά
συμπλέγματα γι’ αυτό περιφράξαμε τα όνειρα μας με μουσικά
συρματοπλέγματα.Στην Ελλάδα των Ολυμπιακών αγώνων των ξενόδουλων, δούλων
δεν συμμετέχω πες μια γνώμων, στην σκιά των τροχονόμων βρίσκεται η
ελευθερία δεν υπήρξε δε θα υπάρξει ποτέ ολυμπιακή εκεχειρία δεν ένιωσα
την ευεξία για της εθνικής την επιτυχία όπως τόσοι Έλληνες στην πλατεία
Ομονοίας μια πλατεία αμνησίας μάλλον φίλε μου μόνος σου έμεινες.

Σαν τους λίγους που μου ξέφυγες
Κύπελλο κερδίσαμε και πανηγυρίσαμε και την άλλη μέρα στην ρουτίνα μας
γυρίσαμε, ύπνο χαλάσαμε στάδια φτιάξαμε ειλικρινά δεν ξέρω αν κερδίσαμε ή
χάσαμε;