Τον εθυμήθηκε, ακούγοντας τα σήμαντρα.
Κόσμος περνούσε από το παράθυρό της μπρος.

Δυο τρεις μικροί, τις σημαιούλες τους κρατούσανε.
«Ζήτω στο Έθνος», μα χάθηκε η αγάπη της.

Κι ακουγόντουσταν
οι μπάντες κι οι γιορτές,
του Λυκαβηττού
οι επίσημες βολές...

Τον εθυμήθηκε στο λόγο κάποιου δήμαρχου,
όταν ψιθύρισε δυο λέξεις μέσα στα πολλά.

Κάνανε, έτσι απλά, για τ’αγνωστα τα θύματα
ενός λεπτού σιγή, κι αμέσως έπειτα άρχισαν

να ηχούν καμπάνες,
μπάντες, μουσικές,
του Λυκαβηττού
οι επίσημες βολές...

Τον εθυμήθηκε την ώρα που όλοι ξέχασαν.
Κράτη επλούτιζαν, καταβροχθίζοντας ζωές.

Τον εθύμηθηκε και έβρισε δακρύζοντας
όσους τον πόλεμο, στα χρόνια, υποστήριζαν.

Μόνη τώρα ακούει
γύρω μουσικές.
Ακριβές, μονολογεί,
Τέτοιες γιορτές...