Θηλιά έχω περασμένη,
μια ανάσα κουρασμένη
πάλι μου πνίγει το λαιμό.

Φωνή μου γερασμένη,
ποιος ήλιος σε προσμένει
ποιο χέρι δίπλα στο γκρεμό;

Καρδιά μου μοιρασμένη,
ποια δύναμη επιμένει
να σε βαστάει απ’ το χαμό;

Ψυχή μου κερασμένη
τι άλλο πια σου μένει
πριν απ’ τον αποχωρισμό;

Θηλιά μου το άγχος περασμένο τρεις φορές
στο λαιμό μου οι στιγμές φρέσκες μ’ αίμα εκδορές,
Που είναι οι χαρές; Ψάχνει ο ιδρώτας μου ταίρι.
Ποιο με τραβάει απ’ τα δύσκολα χέρι
και δε μ’ αφήνει να φιλιώσω πάλι με το φόβο μου;
Δίνω το λόγο μου, φτύνω το κόρφο μου.
Ας είναι ο πόνος μου δάσκαλος να γίνει,
να με θεριέψει στα εύκολα να μη μ’ αφήνει.
Έχω κουράσει τα σπουδαία με το ψέμα μου,
έχω ταγκιάσει στ’ ακούραστα το αίμα μου.
Αυτό είναι το θέμα μου και πως ν’ αντικρίσω.
Θέλω ένα στοίχημα μονάχος να κερδίσω,
για να μ’ αφήσω ολάκερο στο χρόνο.
Ποσό πεισμώνω που δειλιάζω και δε γλιτώνω.
Αύριο καμώνω κι έχω ανάγκη τα όνειρά μου,
τα μικρά, κοντινά, μονάκριβά μου.