Γερνάω στην αναμονή
σαν τους δειλούς προσκυνητές
μετά τη δύση.

Η λιγοστή μου υπομονή
ψάχνει στις ακροποταμιές
να ξεστρατίσει.

Γερνάω τόσο αφελής
που στους αμμόλοφους
ψάχνω την κιβωτό μας

κι ο θεός μου ο κουρελής
στους κάτω ορόφους
σέρνει τον ουρανό μας.

Γερνάω κι η μνήμη μου η κενή
στους νεκρομάντηδες
ανάβει φανοστάτης
και η βραχνή μου η φωνή
στους κατεργάρηδες
ακούγεται επιστάτης.

Γερνάω σαν βαθιά ρωγμή
και χαραμάδα γλιστερή
στα βραχοτόπια.

Κι άμα λιμπίστηκες στιγμή
την ταραγμένη μου ζωή
στην κάνω κόπια.

Γερνάω στην αναμονή
και μη ρωτάς γιατί.
Η λιγοστή μου υπομονή
καμένο είναι χαρτί.

Γερνάω στην αναμονή
σα τα χαμόσπιτα
κατάμουτρα στο χρόνο.

Κι η όψη μου η ταπεινή
φυλάει αλήθεια απ’ τη σιωπή
για ’μένα μόνο.
Γερνάω είναι ολοφάνερο
η ντροπή μου
αλυσοδένει χίλιους λόγους.

Σβησμένο κλεφτοφάναρο,
αχρηστεμένο
απ’ της χαράς τους γυρολόγους.

Γερνάω σαν την ελπίδα
ενός φυγά
επικηρυγμένου απ’ την καμαρίλα.

Κακόφτιαχτη παγίδα
κι η σκιά μου
στην αφόρητη ξεφτίλα.

Γερνάω σαν ραπτομηχανή
που αγκομαχάει
να περάσει το γαζί της.

Του σκαριού μου το πανί
γυρεύει αλμύρα
για να κρυφτεί μαζί της.
Γερνάω στην αναμονή
και μη ρωτάς γιατί.
Η λιγοστή μου υπομονή
καμένο είναι χαρτί