Έχω κρυψώνα
απ’ τη βροχή και το χειμώνα
μια χαμοκέλα.
Σαν ανεμώνα
σε ξέφωτο μ’ άνθη άλλα μόνα
ζωή μου, γέλα.
Σε μια τρύπα
στοιβαγμένα έχω όσα είπα,
τα υπάρχοντά μου.
Δεν έχω τσίπα
για ακροκέραμο έχω ένα γρύπα
και για άρχοντά μου.
Έχει σκοτιά,
λαγοκοιμάμαι, σβηστή η φωτιά,
το χιόνι στρώση.
Γλυκιά νυχτιά
που έκανε πέρα το νοτιά,
μη με προδώσει.

Έχω για ταίρι
ένα κλεμμένο αγιοκέρι,
μα δε τ’ ανάβω.
Τρέμει το χέρι
και δε φτουράω σαν χασομέρι•
δε θα προλάβω.
Μια νύχτα μόνο
κι αχάραγα με φαρμακώνω,
μεγάλη ζαβολιά.
Μάχη με τον χρόνο,
ξέσκεπη αυγή σε διπλαρώνω
να μη γενείς φεγγοβολιά.
Να `σαι ανεμώνα
και στη βροχή και στο χειμώνα•
θάνατε γέλα.
Έχω κρυψώνα
σε ξέφωτο μ’ αστέρια άλλα μόνα
μια χαμοκέλα.