Τα ζωα γυρνάν στο χειμαδιό
χωρίς την άνοιξη να περιμένουν.
Τα βρήκαν όλα ρημαδιό,
σκυφτά βαδίζουν, που πηγαίνουν;
Ποιος τα `συρε ξανά εδώ;
και για ποιο λόγο;

Τα ζωα τα δίποδα δυο δυο
πόνο μοιράζονται, μα δε καταλαβαίνουν.
Πράγμα βαρύ, σημαδιακό
μες στο τρισκόταδο ούτε που ψαχουλεύουν.
Ποιος τα `σύρε ξανά εδώ;
και για ποιο λόγο;

Τα ζωα πριν το φαγωμό
λυγίζουν πάντοτε και ικετεύουν.
Με τον πικρό μου υπαινιγμό
ήθελα κάποιους απ’ αυτούς να δραπετεύουν.
Άραγε αυτός που τα `συρε ως εδώ
να `ξερε το λόγο;

Σίγουρα ήξερε
τα σφαχτάρια πως θα δείξουν προθυμία.
Σίγουρα ήξερε,
κοντινή τους είχε δώσει προθεσμία.
Σίγουρα ήξερε
ότι οι δειλοί βρωμάν πολυκαιρία.
Σίγουρα ήξερε,
τα περασμένα ήταν απλά μια τιμωρία.
Σίγουρα ήξερε
ότι ο όχλος θάβει των καιρών τα σημεία.
Σίγουρα ήξερε
των ομόγνωμων την κάθε αδυναμία.
Σίγουρα ήξερε
πως τον βόλευε η τσάμπα φασαρία.
Ένα δεν ήξερε,
υπάρχει άγερτη κάπου μια αλαναρία
κι αυτοί δεν ξέρουν καν
τι είναι το χειμαδιό