Στέρφος ο κόσμος μου
κι η μοναξιά μου ρεσάλτο.
Πάλι οδηγεί ο δρόμος μου
στον πατέρα μου, το βάλτο.
Οι φόβοι, περιπολία στα όνειρά μου.
Που βρίσκω, ο μαλάκας, τη μπόρεση;
Με τόσο σκοτάδι κοντά μου
για τη φωτιά δε ζητάω συγχώρεση.
Πετρότοπος ο κόσμος μου,
δυο τρεις ακόμα να βρισκα αξεθύμαστους,
ζωή θα γινόταν ο λόγος μου
κι όχι απλά παρηγοριά σε αχρείαστους.
Ζωή μού χρωστάς τέτοιο φανέρωμα,
φτάνουν οι τρεμοφεγγιές, δεν έχω ρέντα,
φτιάξε μου ταίρι και στείλε στο Πέραμα
την πιο βαριά μου κουβέντα.
Αλλιώς πως να σηκωθώ;
Με τι κουράγιο να βγω εκεί έξω;
Μου φτάνει μόνο μια φορά να μ’ αρνηθώ
και δε θ’ αντέξω.

Για όλα εκείνα που μπορώ,
θέλω το διπλό καιρό.
Πως να σηκωθώ
να βγω εκεί έξω;

Κράτα με ζωή γερό,
μόνος τρώγομαι θαρρώ,
για να σηκωθώ
και πως θ’ αντέξω;

Για όλα εκείνα που αγαπώ,
άλλα τόσα έχω να πω.
Πως να σηκωθώ
και πως να παίξω;

Βρες μου κάτι να ντραπώ
κι ύστερα τέλος, σιωπώ,
για να λυτρωθώ
θα μείνω απ’ έξω.

Γουστάρω να σηκωθώ, με τρώει κατά βάθος
αν μ’ αγαπάς και με μετράς να θυμάσαι•
ποτέ μου δε φοβήθηκα το λάθος,
ο ψίθυρός μου θα σε ψάχνει όπου και να `σαι.
Ψάξε στα συμπράγκαλά σου πάλι,
ένα τσούρμο ονείρατα θα βρεις,
τράβα στην τύχη ένα μικρό απ’ αυτά ρετάλι
και δέσε το αύριο μ’ αυτό, να το χαρείς.
Αν διαλέξεις πάλι το προσπέρασμα,
θα φταις για όλων μας το σκάρτεμα
και απ’ το δικό μου κακογέρασμα,
δε θα βρεις την πύλη για το βάθεμα.
Γι’ αυτό κάνε με να σηκωθώ
θα προκάμουν τα ωραία οι ένοχοι
βρείτε μου μια στιγμή να κρατηθώ,
γινήτε αδέρφια μου, κι όχι μ’ αυτούς συνένοχοι.

Για όλα εκείνα που μπορώ
πως να σηκωθώ
να βγω εκεί έξω;

Για όλα εκείνα που αγαπώ
πώς να σηκωθώ
θέλω να πέσω