Πάνω στης νύχτας το άφημα
της τύχης γίνομαι άθυρμα,
έχω βαλθεί να με ξεκάνω.
Ο φόβος, το ίδιο μάθημα,
σάματι μου `μαθαν το κράτημα
και τι στο διάολο να κάνω.
Με το μικρό ταλέντο μου
γράφω το φαλιμέντο μου
και δε γουστάρω τέτοια σβέση.
Σκίσε λοιπόν το ρέκτο μου,
με το φτηνό το σκέτο μου
καμιά δε θέλω να `χω σχέση.

Κρίμα, ρε, το παλιόνειρο
και το `χα τόσο πρόχειρο,
τώρα να δω πως θα τη βγάλω.
Κρίμα το προικοσύμφωνο
μου `μεινε ένα αλίμονο,
για να γαμοσταυρίζω κι άλλο.
Κρίμα στον λεύτερο ξανά
και σ’ όσους πήραν τα βουνά
εύχομαι τα όμορφα εκεί να βρούνε.
Κι όσοι ξεμείναν στα στενά
να πολεμάν για τα στερνά,
με το συμπάθειο, μα θα τον πιούνε.

Σιγά μην ήτανε αλλιώς
κόντρα μας πάει ο καιρός,
κι όσοι ξεμείνουν, θα πνιγούνε στη ρεμούλα.
Και όσο με τρώει ο καημός,
θα γρατσουνάω σαν τρελός
και θα γαμώ ό,τι μου φταίει χωρίς κουκούλα.
Μιας κι είναι η μάγισσα νεκρή
θαρρώ κανείς πως δεν μπορεί
απ’ την αρχή να σπάσει πρώτος το χαρμάνι.
Γι’ αυτό την τόση μου οργή
την κάνω πάτημα στη γη
μήπως σκοντάψει πάνω της κανά τζιμάνι