Η νύχτα απλώνει σκοτάδι παντού
μα πίσω απ’ τις γρίλιες
εκείνοι που ακόμα μπορούν να ονειρεύονται
ταξίδια στο κέντρο μιας πόλης υγρής
κι αυτοί γελαστοί εκδρομείς

Τον είδανε λέει να γέρνει στο φως

ουράνιο σκουπίδι σ’ αέναη νύχτα
να γνέφει στ’ αστέρια με χέρια αδειανά
και δίπλα του αγέλες σκυλιά

Κι όπως πέφτουν τ’ αστέρια στο άδειο βαρέλι
και γίνεται η νύχτα χρυσάφι βροχή
αστράφτει του κόσμου το ισόβιο κουρέλι
αυτό που το λένε ζωή

Τα χρόνια περνάνε κι οι δρόμοι γερνούν
μονάχα τα δέντρα
ακίνητα στέκουν στο γκρίζο τοπίο
κάτω από έναν βαρύ ουρανό
κι εκείνος της πόλης στοιχειό
Τον είδανε λέει να λάμπει ξανά
στις άδειες πλατείες
βουβός ιχνηλάτης στα χνάρια που αφήσαν
τα γέλια παιδιών περασμένων καιρών
οι όρκοι τυφλών εραστών