Όλα μου τα λέει η τηλεόραση που ξέρει πάντα, πάντα το καλό μου
Το αφεντικό στη δουλειά ξέρει πάντα μα πάντα το καλό μου
Κρυφές κάμερες κλέβουν τα πιο τρελά μυστικά όνειρά μου
Οι γιατροί της κυβέρνησης σκοτώνουν στη γέννησή τους τα αισθήματα μου

Λένε πως είμαι άρρωστο μυαλό επικίνδυνος με ψυχικές διαταραχές

Γιατί ανοίγω αόρατες πόρτες μπαίνω σε παιδικά δωμάτια με κούκλες πλαστικές
Γιατί τις βλέπω να γελάνε να κάνουν γυμνές ερωτικές σκηνές
Κι ακόμα λένε πως ροκανίζουν το κεφάλι μου μνήμες ζωντανές
Από όντα που χορεύουν ελεύθερα δίχως να κρέμονται από ουράνιες κλωστές

Κάτι που εγώ δεν έζησα και δε θα ζήσω ποτέ

Γιατί μου λένε πως γεννήθηκα από γρανάζια μάνες μηχανές
Και δεν υπήρξαν άνθρωποι που βύζαξαν μέσα σε αγάπες τρυφερές
Ποτέ, ποτέ, ποτέ...