Αρζεντίνα. Rio de la plata.
Απ` τη μια μεριά του ποταμού η χωματερή ονείρων κι απ`την αλλη κρυστάλινο χρυσάφι από ουρανοξύστες. Στη μέση τα λασπόνερα του ποταμού με βασιλιά τον αχέροντα, να στέλνει τους βαρκάρηδες να πουλάνε τις κόρες τους, τις μανάδες τους, τις γυναίκες τους, τους απανταχού και τα πάντα πληρών αργονάυτες.
Χίλια ενιακόσια εβδομήντα οκτώ... σωτήριο έτος της Coca Cola.
Καλοκαιράκι, mudial, πόλη... Ροζάριο, Popay λιμανίσιο μπάρ με ladies dancing all night. Πληρωμένα χαμόγελα, φιλιά, χάδια, μαχαιρώματα. Consomation μωρό μου στην απελπισία μιας φτώχειας που κυνηγημένη χώθηκε στην πλούσια αγκαλιά πεινασμένων για περιπέτειες αρσενικών.
Νταβάδες με ασημένιους σουγιάδες που χαμογελάνε με κρύα μάτια και μετράνε τα κοκκάλινα δαχτυλίδια των κοριτσιών.
Τα κορίτσια ονειρεύονται να πλουτίσουν κάποτε αν δε τα βρούνε πρώτα οι ρυτίδες ή μεσα σε κανένα χαντάκι. Τα κορίτσια κάναν τα πάντα για να κερνάς, ήταν καλά τα κορίτσια. Η πεταλούδα που είχα στην αγκαλιά μου... δεν την έπαιρνε κανείς. Γιατί, εκτός που είχε "τα ρούχα της" είχε κάνει και φυλακή λένε. Έσφαξε τον τελευταίο νταβατζή εραστή της. Της είχε τάξει βλέπεις τη μεγάλη απόδραση και την παράτησε μ` ένα μωρό στην αγκαλιά.
Χαράματα βρέθηκα σουρωμέννος σ’ ένα ταξί να με πάει στη λάντζα κι από κει στο καράβι που περίμενε υπομονετικά για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλου. Συνεπιβάτες μου... είχα έναν παπά, έναν μπάτσο, ένα στρατηγό, ένα δεκανέα, έναν εφοριακό, ένα δικαστή, μια γραφειοκράτισα, μια ρουφιάνα καλόγρια, δύο τραβεστί πολιτικούς, δύο χριστούς εσταυρωμένους καθολικά κι ορθόδοξα, έναν κομμουνιστή με φερετζέ τον αγκιλωτό σταυρό μια θλίψη και μια πουτάνα μοναξιά αβάσταχτη. Κι ο μαλάκας ο ταξιτζής βρήκε να ληστέψει εμένα. Πετώντας με σαν το σκυλί στην ερημιά του κόσμου.
Και να φανταστείς πως ήμουν μόλις δεκάξι χρονών.