Να ’μουν λέει αστέρι μέσα στ’ ουρανού τ’ αστέρια
να ταξίδευα με μηχανή του χρόνου σε πειρατών λημέρια
τους χειμώνες να ζέσταινα μια φάτνη στης Βηθλεέμ τα μέρη
τα καλοκαίρια να ρωτάω τη σελήνη αν μ’ αγαπάει ποιος ξέρει
κι όταν πέφτω τα παιδιά να εύχονται η αγάπη να φέρει.

Να ’μουν λέει αέρας γλυκός της άνοιξης αέρας
να ντυνόμουν το ηλιοβασίλεμα της κάθε μέρας
με χίλια αρώματα χάδια ανάσες και φιλιά
να ’μπαινα στο στήθος σου σαν του τσιγάρου τη φωτιά
που άναψαν παιδιά να ζεστάνουν τ’ άστεγα πουλιά.

Να ’μουν λέει ωκεανός διάφανος κρυστάλλινος φωτεινός
από καράβια φωτισμένα που τ’ αγκαλιάζει ο βυθός
ο Οδυσσέας τη μάγισσα Κίρκη εφιάλτες να κερνά
για να ξεχάσουν το δρόμο για της πατρίδας τη καρδιά
κι εγώ να ζω στα παραμύθια να μ’ αγαπάνε τα παιδιά.

Να ’μουν λέει δένδρο ένα μεγάλο δένδρο
κι οι ρίζες μου να έφταναν στης γης το κέντρο, το κέντρο
ν’ απλώνω μέσα στο δάσος, στο δάσος τα κλαδιά μου
να φωλιάζουν του κόσμου οι ζωές, οι ζωές στα σωθικά μου
στα σωθικά μου σαν να ’τανε παιδιά μου.