Πάρε με στὴν ἀγκαλιά σου, πνίξε με μὲ τὰ φιλιά σου
νὰ ξεχάσω τοὺς καημούς μου καὶ τοὺς ἀναστεναγμούς μου.

Τὸ κεφάλι πάει νὰ σπάσει μὲς στῆς νύχτας τὸν καημό,
πέσε φῶς μου στὸ κρεβάτι, μὴ μιλᾶς γιὰ τὸν καιρό.

Κάθε βράδυ σὰν σὲ χάνω, μὲ τὴ μάνα σου τὰ βάνω·
πού ῾ν᾿ ἡ πονηρὴ Θοδώρα, ἡ ἄπιστη κι ἀχνιστὴ φραντζόλα.

Θὰ τὴ βρῶ, θὰ τὴ ζυγώσω, βρὲ Θοδώρα τὰ τῆς πῶ,
μὴν πειράζεις τὸ κορίτσι καὶ πολὺ τὸ ἀγαπῶ.

Θὰ τὴ βρῶ, θὰ τὴ ζυγώσω, βρὲ Θοδώρα τὰ τῆς πῶ,
πέσε φῶς μου στὸ κρεβάτι, μὴ μιλᾶς γιὰ τὸν καιρό.