Τετάρτη βράδυ στὸ βουνό, τὴν Πέμπτη στὰ βραχάκια,
στὴν Ἁλυκὴ γλυκὰ φιλιά, στὰ λατομεῖα χάδια
καὶ στὰ ἱερὰ τῶν Διόσκουρων, χαράγματα τοῦ χρόνου.

Παρασκευὴ ὁλημερὶς νά ῾ταν ἡ ζήση ὅλη,
μιὰ κουνουπιέρα σκέπασε τὸν ἔρωτά μας φῶς μου
κι ὅταν μιλούσαμε τὰ δυο, ἦταν τὰ λόγια ἀέρας.

Τὸ Σάββατο μ᾿ ἀρνήθηκες, τὴν Κυριακὴ σὲ χἀνω,
τὰ γόνατα λυγίζουνε, σκοτάδι μὲ τυλίγει
καὶ τὸ φιλὶ τοῦ χωρισμοῦ μοῦ μάτωσε τ᾿ ἀχεῖλι.