Άνοιξε το βήμα σου μήπως και προλάβεις
να μ’ αποφύγεις, αν δεν μπορείς να καταλάβεις
γιατί σκορπάω τις λέξεις με τόση απλοχεριά
και πώς φτάνουν μέχρι εσένα από τόσο μακριά.
Μοιρασμένα τα ειπωμένα θα `ναι, καλά και σκάρτα
ξένοι οι Sidarta χωρίς πράσινη κάρτα
μα μη χαλιέσαι ξέρεις καλά να ξεχνιέσαι
εδώ σου μάθανε ωραία να μιλάς και το καυχιέσαι.
Όμως άμα δε σέρνεις το χώμα απ’ το στοιχειό μου
για πες μου πως θα αντέξεις το φευγιό μου
όσα θα `χεις πει θα σου `ρθουνε μπροστά σου
και θα σου κάνουν ένα τα λάθη, τα σωστά σου.
Όσα έχεις ζήσει θα ξεθωριάσουν και θα σβήσουν
και όσα είχες δίπλα σου, στην μπόρα θα λακίσουν
ότι σου μείνει που θα το κρύψεις;
Θα το θάψεις πιο βαθιά να το καλύψεις.

Κάθε φορά θα τα λέμε
όσα θα φτύνω πάνω σου στα μάτια θα σε καίνε
κι αν οι κουβέντες σε πετύχουν χαλαρό για μια στιγμή
θα μοιάζουν όξινη βροχή.
Σκορπάμε λόγια ποτισμένα με φαρμάκι
κι όσα βαραίνει η ζωή σκάνε στη γη
μπορεί ποτέ μας να μην βρούμε και την άκρη
και να καούμε από την όξινη βροχή.

Εσύ ζηλεύεις την πρωτιά, εγώ παλεύω τη φωτιά
εσύ δουλεύεις την πουστιά, εγώ γυρεύω μια ματιά
για να μου δώσει μια και να με στείλει στο διάολο
μου φτάνει που θα είναι ένα ταξίδι μεγάλο.
Μη το ρισκάρεις, δε θα καλοπεράσεις
γιατί τουλάχιστον υπάρχει κάτι που θα χάσεις
μείνε εκεί που είσαι, είναι φτιαγμένα όλα βολικά
άσε στην πάντα όλα τα λόγια σου τα δανεικά.
Τι τα θέλεις είναι πολλά να τα μετρήσεις
η τύχη λίγο θέλει για να την τσαντίσεις
δεν έχει μπέσα μα γιαυτό εσείς τα λέτε καλά
πιο ξηγημένη η γκαντεμιά σου έχει μαζέψει πολλά.
Δεν ξέρω, βαρέθηκα να σε λυπάμαι
λογοδοσμένο στη μιζέρια σου θα σε θυμάμαι
μου περισσεύει ζωή και στο χαρτί την αραδιάζω
μιλάω δυνατά χωρίς ποτέ να φωνάζω.