Το "σ’ αγαπώ" που φύλαγα
για σένα μα δε μίλαγα
μες στην ψυχή μου ρίζωσε
σαν τη βελανιδιά.

Κι εσύ περίμενες διαρκώς
μια στο σκοτάδι, μια στο φως
τον έρωτα να ζήσουμε
σαν δυο μικρά παιδιά.

Και ύστερα χαθήκαμε
και ύστερα βρεθήκαμε
μ’ ανθρώπους που μας φέρθηκαν σκληρά.

Κι οι δυο μας πληγωθήκαμε
απ’ όσους αγαπήσαμε
και νιώσαμε πώς είν’ η μοναξιά.

Κι αν χρόνια πέρασαν πολλά
γυρίζω τώρα στα παλιά
του παρελθόντος τις ρωγμές
να κλείσω δια παντός.

Και, επιτέλους, θα σου πω
το πιο γλυκό μου "σ’ αγαπώ"
κι όσες δεν ζήσαμε στιγμές
θα δουν ηλίου φως.

Θα έρθει η δικαίωση
μετά από χρόνια είκοσι
του έρωτα που μένει σιωπηλός.

Και απ’ αυτόν θα γεννηθούν
χαρές σωρό που θα μας βρουν
όπως γεννά την τέχνη ο πηλός.

Ας ψάξουμε, λοιπόν, στο χτες
του έρωτά μας τις πτυχές
που δεν τις εξουσιάζει ο παράς.

Το σήμερα θ’ αντέξουμε
οι δυο μας αν πιστέψουμε
πως τίποτα δε χάθηκε για μας.