Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό που είδα
καλύτερα να είχα τρελαθεί
θυμάμαι ήταν παράξενη η νύχτα
και έξω είχε ζέστη τρομερή

Την είδα να σέρνεται στο χώμα
στα χέρια του να τρέμει σαν πουλί
και λένε πως τα βράδια κλαίει ακόμα
η Ελένη κι ας μην είναι ζωντανή

Δεν ήξερε το πόσο τη μισούσε
στο σπίτι δε μιλούσανε συχνά
μα είπαν πως αυτή τον αγαπούσε
και ας μην είχε δει ποτέ χαρά

Της κάρφωσε μαχαίρια εφτά στο σώμα
κανένας δεν κατάλαβε γιατί
και λένε πως τα βράδια κλαίει ακόμα
η Ελένη κι ας μην είναι ζωντανή

Στον πάτο, με τα ρούχα της σχισμένα
τη βρήκαν στο ποτάμι το πρωί
τα μάτια της κοιτούσαν τρομαγμένα
κατάλευκη, σαν να ’τανε πανί

Κι αυτός, ξεψύχησε στο στρώμα
ακίνητος, σαν κάτι να ’χε δει
και λένε πως τα βράδια κλαίει ακόμα
η Ελένη κι ας μην είναι ζωντανή