Όλα περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια μου
πλημμύρες, πόλεμοι κι αγέννητα παιδιά
μα η συνήθεια έχει ριζώσει στην καρδιά μου
και μοιάζουν όλα βαρετά και μακρινά

Ο κόσμος γύρω μου ένας πύρινος κύκλος
δεν κάνω βήμα ούτε πίσω, ούτε μπροστά
κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει ό,τι αγγίζω
Ή όσα ζω είναι όλα όνειρα

Όνειρα, όλα όνειρα

Και γυρνάει, γυρνάει το μυαλό μου ξανά
ξυπνάω πάλι στην αυλή των θαυμάτων
κοιτάω ζαλισμένος, με τα φώτα σβηστά
ξυπνάω πάλι στην αυλή των θαυμάτων

Ακόμα ένα βράδυ και είναι όλα κλειστά
ξυπνάω πάλι στην αυλή των θαυμάτων
γυρνάει, γυρνάει το μυαλό μου ξανά
ξυπνάω πάλι στην αυλή των θαυμάτων

Πάει καιρός που σταμάτησα να ελπίζω
ποιος είμαι εγώ που θα τ’ αντέξω όλα αυτά
εδώ γεννιέται μια παγκόσμια εξουσία
που κυβερνάει με εικόνες και κουμπιά

Αυτός που πολεμάει τη βλακεία με τα βιβλία
το φόβο με το φως, την αλητεία με τη σιωπή
παλεύει μόνος κι άλλοι γράφουν ιστορία
και όσα ελπίζει γίνονται όνειρα

Όνειρα, όλα όνειρα