Σαν ταξίδι γλυκόσυρτο και ποτό δυνατό
μιαν ανάσα τ’ αέρα
τι θαμπό το παράθυρο, μια σταγόνα κρατώ
στου μυαλού μου τη σφαίρα
Πήρα κάρβουνο λάφυρο κι ένα φως αρμυρό
θα φορώ νύχτα μέρα
Δες πουλί μου αιμόφυρτο πως εσέ λαχταρώ
κι ας πηγαίνω πιο πέρα.

Το πυκνό τ’ ουρανού μου ‘χε τάξει
σε λεπίδα φωτιάς να καώ
Τι να πεις άλλο πια, τι να πω
βρες το πέρασμα μόλις αστράψει
ένα δάκρυ δικό μου να στάξει
σ’ ένα τραύμα δικό σου νωπό
Τελευταία φορά θα σ’ το πω
σβήσ’ τα μάτια η λάμψη σαν πάψει.

Με κλειδιά καστροφύλακα σε ποιο κάστρο να μπω
να πατήσω ποιους θρόνους
για ρυθμό στα πετρότοιχα ποιο ραβδί να χτυπώ
ποιους να σύρω διαδρόμους
σφύριζέ μου καλότυχα του πολέμου σκοπό
σαν σκοπεύω τους νόμους
στην καρδιά τι τους φύλαξα με σφυγμό δανεικό
όσους μ’ άφησαν χρόνους.