Κύλαγαν οι μέρες δίχως λόγο,
ζούσα δίχως προορισμό,
έψαχνα στο άπειρο του κόσμου
τον δικό μου ουρανό.

Ξαφνικά μπαίνει χρώμα απ’ το σκοτάδι,
ξαφνικά στην καρδιά βεγγαλικά,
με κοιτάς και φωτίζεται το βράδυ,
με φιλάς και όλα μοιάζουν μαγικά.

Εφτά τα θαύματα κι εσύ ακόμα ένα,
εφτά ζωές δε θα χορτάσω να έχω εσένα.
Έφτα τα θαύματα κι εσύ το πιο μεγάλο
δεν θέλω πια απ’ την ζωή μου τίποτα άλλο...

τίποτα άλλο!..

Είχα κουραστεί να περνώ δρόμους
που δεν βγάζαν πουθενά,
της καρδιάς μου όλα τα ταξίδια
άσκοπα και βαρετά.