Είχα βρει θυμάμαι μια πορεία
πέταγμα ψηλό σε νηνεμία.
Μια φορά τα μάτια έριξα κάτω
κι ήταν αρκετή να πιάσω πάτο.

Θα περάσει ο καιρός, το `χουν πει τόσα τραγούδια
έκπτωτος Θεός, κλαίνε τ’ αγγελούδια.
Θα χαράξει η αυγή, μια καινούργια μέρα θ’ αρχίσει
ο πιο δυνατός ας μ’ ελεήσει.

Σκύβω και μαζεύω τα κομμάτια
σαν απομεινάρια από παλάτια.
Κάθε πτήση κρύβει μία πτώση
και πετάει ξανά όποιος τα ενώσει.

Κάθε που φυσάει βγαίνω έξω
κόντρα με τον άνεμο να παίξω.
Για να δυναμώσουν τα φτερά μου
πρέπει να ανοίξει η αγκαλιά μου.