Δὲν έχω ένα φύλλο απ᾿ τὰ παλιὰ πράσινα δέντρα.

Σου γράφω τὴ λύπη μου σ᾿ αυτὸ τὸ χαρτί.
τόσο ελαφριὰ που νὰ στὴ φέρει ὁ άνεμος,
τόσο καλὴ και τρυφερὴ που νὰ μὴ παραξενευτεί ὁ ήλιος,
ευγενικὴ σὰν τη σιωπὴ που περπατεί στο χορτάρι
τη νύχτα, απλὴ και καθαρὴ σαν το νεράκι που τρέχει
και δε μαντεύεις πὼς το γέννησε η χτεσινὴ καταιγίδα.

Πολλοὶ σκοτώθηκαν. Πολλοὶ ζούμε. Όλοι μας είμαστε
λαβωμένοι. Είναι βαρὺς απὸ τον πόνο μας ο κόσμος.

Με τη σιωπὴ της θάλασσας θα λάβεις τη λύπη μου.
Σου στέλνω αυτὸ το αιώνιο μου Μή με λησμόνει!
Είναι ένα φως διπλωμένο ανάμεσα σ᾿ ένα μικρὸ συννεφάκι.
Σου στέλνω αυτὸ τὸ αρνάκι, μιὰ κ᾿ είσαι κοντὰ στὸ θεό,
νὰ τ᾿ οδηγήσεις σ᾿ ένα πράσινο κήπο του.

Σου στέλνω αυτὸ το βρέφος με το τσακισμένο ποδαράκι.
Ανέβασέ το στο παράθυρο μὲ τὸν αυγερινό,
κοντὰ στὸν κόσμο, κοντὰ στὸ όνειρο,
κοντὰ στὴν καλοσύνη σου, ποὺ είναι ζεστὴ σὰ μιὰ ανάσα μητέρας,
κοντὰ στὸ τζάκι ποὺ ονειρεύεσαι μὲ τὸ χέρι στὸ μέτωπο
τὴν ευτυχία του πεινασμένου, του στρατιώτη, του άρρωστου.
Βάλτο κοντὰ στὴν πράσινη σημαία. Κοντὰ στὸ κόκκινο
άλογο. Στὴ μητέρα σου πλάι, ποὺ τριγυρισμένη
ἀπ᾿ του Γενάρη τοὺς σπουργίτες, γνέθει τὴν ἐλπίδα.
αλτο κοντὰ στὸ στεναγμὸ της φιλίας. Κοντὰ κοντά.
Βάλτο νὰ κάτσει, κι άνοιχτου σὰν ένα γέλιο τὸ παράθυρο
νὰ ἰδεί τὸν κόσμο.