Οι νύχτες οι κρυφές παραπονιάρες
δακρύζουν σαν αργήσεις να φανείς
Τα φώτα χαμηλώνουν κι οι κιθάρες
κι απόψε πάλι μόνος θα τα πιεις

Ένα φεγγάρι παίζεις μες στα χέρια
με το ουίσκι ο πόνος σου περνά
Ξεχνάς πως σε καρφώσανε μαχαίρια
κι η μελωδία φάλτσα σε τρυπά

Σταθμοί που πάνε κι έρχονται τα τρένα
στις κρύες ράγες τ’ όνειρο κυλά
Κρίμα η ζωή να πάει στα χαμένα
Ποιος φταίει τάχα που `φτασες αργά;