Τώρα τελειώσανε τ’ αστέρια, τα φεγγάρια, τα πουλιά.
Μονάχα αυτοί οι δρόμοι περιμένουν
να τρέξω δίχως να με νοιάζει με τα πόδια μου γυμνά
στη λεωφόρο που όλοι σπάζουνε γυαλιά,
στη λεωφόρο που όλοι σπάνε τον καθρέφτη τους γυαλιά
και περιμένουνε, με περιμένουν.

Ήταν παράξενο το φως,
το φως της Κυριακής
σε τρόμαξε το σφύριγμα του τραίνου.
Τόσο βαθιά που κολυμπάς δε σ’ αναγνώρισε κανείς.
Το ξέρω πως στο τέλος θα φανείς,
το ξέρω πως στο τέλος θα φανείς για να που πεις
πως ανασαίνουνε αυτοί που ανασαίνουν,
πως ανασαίνουν.

Δίχως να με νοιάζει με τα πόδια μου γυμνά
στη λεωφόρο που όλοι σπάζουνε γυαλιά,
στη λεωφόρο που όλοι σπάνε τον καθρέφτη τους γυαλιά
και περιμένουνε, με περιμένουν.