Ὅλα εἶναι ὡραῖα
ὅλα εἶνε ἀγάπη κι᾿ ἀγάπης πόθος
τὰ ξεφυλλά.
Τόσο εἶνε ὡραῖα καθὼς πεθαίνουν
τόσο μοιραῖα
καὶ σιωπηλά.

Ἔχω μία χάρη.
Στὴν ἄνθησή μου φορῶ στεφάνι
τὸ μαρασμό.
Ἔχω μία χάρη. Τι μοὔχουν δώσει
καὶ μοὔχουν πάρει
τὸ γιορτασμό;

Γιατί πεθαίνω
γίνομαι ὡραία, γίνομαι ἡ ἀγάπη
ποὺ τὴν ποθοῦν.
Κι᾿ ὅλο πεθαίνω. Γύρω μου τἄνθη
νὰ τὰ πληθαίνω
νὰ μαραθοῦν!

Χάρμα κι᾿ ὁ πόνος.
Στὸ βλέφαρό μου λάμπει τὸ δάκρι
τοῦ σπαραγμοῦ.
Χάρμα κι᾿ ὁ πόνος κι᾿ ἂς ἀξιώθη
νὰ γίνη θρόνος
τοῦ στοχασμοῦ.

Ἔχω μία φλόγα
καὶ πλάι ἡ καρδιά σου, βουβὴ ἱκεσία,
μοῦ τὴ ζητᾶ.
Ἔχω μία φλόγα καὶ δὲ μοῦ ἀνήκει.
Τὴ μοίρα εὐλόγα,
δὲν ἀπατᾶ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ μοίρα
ποὺ μ᾿ ὀμορφαίνει, αὐτὴ εἶνε ἡ φλόγα
τοῦ ἐξιλασμοῦ.
Αὐτὴ εἶναι ἡ μοίρα μου – μὴ μ᾿ ἀγγίζεις.
Φορῶ τὰ μύρα
τοῦ χωρισμοῦ!

Ὅλα εἶναι ὡραῖα
ὅλα εἶναι ἀγάπη κι᾿ ἀγάπης πόθος
τὰ ξεφυλλά.
Τόσο εἶνε ὡραῖα καθὼς πεθαίνουν
τόσο μοιραῖα
καὶ σιωπηλά.