Ορκίζομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου
πως αυτό που τώρα ζω θα το ’χω πάντα μαζί μου.
Βρήκα χώρο στη ψυχή μου, έδωσα χώρο απ’ το πετσί μου•
γιατρικό για τη πληγή μου, θάλασσα, ουρανέ και γη μου.
Έφτιαξα χνάρια για μια σκούνα ονειρεμένη
που την έχω στο φευγιό μου ταμένη,
την καλαφάτησα με αίμα και της έραψα μαύρα πανιά.
Αφήνω ζέστη, πάω να βρω τη σκοτεινιά,
να βρω όσο ψέμα έχει απομείνει να κουρσέψω,
να δω τον ίσκιο μου νεκρό να με πιστέψω.
Θάλασσα πάρε μου του φόβου τη ζαλάδα,
να μπω μπροστά σ’ αυτή τη κόκκινη αρμάδα.
Εγώ άφησα σιωπή κι ό,τι είχα πει
και στ’ ανοιχτά πετρώδεσα κι έπνιξα τη ντροπή.
Άφησα γράμμα μοναχά με τ’ όνομά μου
για να γράψουν ό,τι θέλουν και να πιούνε στην υγειά μου.
Ένα όνειρό μου είδα μισοτελειωμένο
και το κρυμμένο μυστικό μου είπα σε ξένο.
Ήρθα όπως ήμουν κι αν είχα κάτι που να τ’ άφηνα
Γνώρισα μόνο ζωα με δάκρυα γυάλινα.

Είναι άπειρο το πλήρωμα και μετρημένο,
είναι κι ο χάρτης κουρέλι κομματιασμένο,
είναι κι η θάλασσα κακότροπη και ξελογιάστρα
κι όλο πέφτουν και σβήνουν, λες κι είναι ψεύτικα τ’ άστρα.
Χάνω το μπούσουλα, μα βρίσκω κουράγιο, παρηγοριά μου.
Κρατάω το τιμόνι κι αφήνω τη πονηριά μου,
γιατί η καρδιά μου προτιμά αυτό το κατάστρωμα
από το απάγκιο της στεριάς και τα κατάχαμα.
Εδώ δε κάνει το αίμα τη διαφορά, απλά κυλάει,
εδώ η γλώσα προσέχει όταν μιλάει
και τα αταξίδευτα νερά είναι και μάνα και πατέρας
και τα αδέρφια μου η αλμύρα κι ο αέρας
κι αν φέρουμε σε πέρας ό,τι αρχίσαμε παρέα
θα ’χουμε να λέμε γι’ άσχημα κι ωραία
σ’ όσους ακόμα θα κρατάνε μες στο χάλασμα
και θα τους τρώει την ψυχή καινούριο κάλεσμα
για μια πατρίδα άχρονη και άτοπη τόσο
που την ψευτοπερηφάνια θα πουλάει όσο όσο
για να μείνει με του ονείρου τη γλυκάδα
όπως κι εμείς σ’ αυτή τη κόκκινη αρμάδα.

Έβαλα πλώρη ονειρεμένο μου σκαρί
και δε φοβάμαι για ό,τι φέρουν οι καιροί.
Το ταξίδι το ’χαν κάνει πριν γενναίοι,
μας δώσαν χάρτες τρελοί καπεταναίοι.
Λέω να πάω μέχρι τ’ απόμακρο νησί•
δέσου καλά κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ.
Σε λίγο φτάνει της ομίχλης η πυκνάδα•
νιώθω ολάκερος μια κόκκινη αρμάδα.