Το τσιγάρο του αναμμένο
και το βλέμμα κουρασμένο απ’ τον έρωτα
Το κορμί της ξεμουδιάζει
την ζωή ξαναδιαβάζει δίχως να ρωτά

Έξω αρχίζει να βραδιάζει
στο ημίφως, σχεδιάζει την συνέχεια
του τραβάει το σεντόνι
η αγκαλιά της χαλαρώνει, δεν τον έχει πια

Με νωχελικές κινήσεις
ξεμακραίνουν οι αισθήσεις της ψευδαίσθησης
κι ένα σήμα αρμονίας
στο ραντάρ της γυναικείας διαίσθησης

Βάζει μπρος την καφετιέρα
κι ακούει απ’ τη μπανιέρα, το ρομάντζο της
του ζητάει να πάνε βόλτα
μπαίνει σπρώχνοντας την πόρτα, με το μπράτσο της

Σαν παλιό καλό κρασί
την αγάπη τους στραγγίζουνε και πίνουνε
κάποτε μόνοι θα μείνουνε, μα θα `χουν ζήσει

Κάνει χώρο στη ντουλάπα
κρύβει μια παλιά γραβάτα, δίχως νόημα
Θέλει η μοναξιά φασίνα
κι η καρδιά η μπαλαρίνα, φιλοδώρημα

Πώς τρελαίνονται οι αύρες
πώς να χειριστείς τους άντρες, που `ναι σαν παιδιά
Μ’ ένα τρόπο θεατρίνο
του ακουμπάει στο κομοδίνο, δυο χρυσά κλειδιά

Σαν παλιό καλό κρασί
την αγάπη τους στραγγίζουνε και πίνουνε
κάποτε μόνοι θα μείνουνε, μα θα θυμούνται

Μια καινούργια ιστορία
μια ακόμη μαρτυρία, ότι ζήσανε
Κάπως έτσι αρχίζει πάντα
να γεννιέται μια μπαλάντα, που αγαπήσαμε