Στις παραλίες του ουρανού
λειώνει το φως του δειλινού
και στη ζωή μου ψάχνεις
που να ναι τώρα πως να ζει
σε ποιο να παίζει μαγαζί
ο ξακουστός Τσιτσάνης.

Σιγά να μπεις
σιγά να βγεις
στα αέρινα παλάτια
να γίνεις άστρο της αυγής
στα λυπημένα μάτια
μην πεις πως είσαι από τη γη
καρδιά και τον πικράνεις
δεν την αντέχει άλλη πληγή
της νύχτας ο Τσιτσάνης.

Στις πολιτείες του ουρανού
ακούς τραγούδια εκεινού
ζωή τον κόσμο χάνεις
αι ψάχνεις μέσα σου να βρεις
που παίζει αργά μέχρι τις τρεις
ο ξακουστός Τσιτσάνης.

Σιγά να μπεις
σιγά να βγεις
ανέμους να μη λύσεις
κι απ το πηγάδι της πληγής
καρδιά μην το ποτίσεις
ένα τραγούδι του να πεις την πίκρα να γλυκάνεις
δεν ήταν λάμψη αστραπής
να σβήσει ο Τσιτσάνης.

Ένα τραγούδι του να πεις
την πίκρα να γλυκάνεις
δεν ήταν λάμψη αστραπής
να σβήσει ο Τσιτσάνης.