Ε νε, μια κό μια κόρη συ μια κόρη συναπόβγανε
Μια κό συ μια κόρη συναπόβγανε
ε, τον άντραν ντζη, άντρα ντζη στα ξένα,

κρατεί κερί και φέγγει του, ποτήρια και κερνά τον
κι όσα ποτήρια τον κερνά τόσα λόγια του λέει:
Mισεύγεις Kωσταντίνο μου κι ίντα μου παραγγένεις;
A λείπω μήνα μη λουστείς και χρόνο μην αλλάξεις
κι α λείπω το ντραντράχρονο στην πόρτα μην προβάλεις.
Ήρθεν ο μήνας να λουστεί κι ο χρόνος γιά ν’ αλλάξει,
ήρθε και το ντραντράχρονο1 στην πόρτα να προβάλει.
Kαι παίρνει το καλό σταμνί και τ’ αργυρ’ αλυσίδι.
Στη στράτα τση συναπαντά όμορφος καβαλάρης.
Kόρη κι ανάσυρε νερό να πιει το διψασμένο,
να πιω εγώ κι ο μαύρος μου και τα λαγωνικά μου.
Σαράντα δυο σταμνιά ’συρε και δεν αναντρανίζει2
κι απάνω στα σαράντα δυο τ’ αμμάθια ντση σφουγγίζει.
Kόρη τι ’χεις και θλίβεσαι, τ’ αμμάθια σου σφουγγίζεις;
Kόρη, κι αν κλαις για το νερό κι αν κλαις για το πηγάδι
κι αν κλαις ογιά τον κόπο σου εγώ σου τα πλερώνω.
Δεν κλαίω ’γώ για το νερό μηδέ γιά το πηγάδι
μηδέ και για τον κόπο μου για να μου τα πλερώσεις,
μόν’ έχ’ άντρα στη ξενιθειά, λείπει τριάντα χρόνους.
Γιά πε μου τα σουσούμια3 ντου μπορέτως και τον είδα.
Λιγνός ήτον εις το κορμί σαν και τον απατό σου.
Oψές αργά τον ηύρηκα στον κάμπο ξαπλωμένο,
μαύρα πουλιά τον τρώγανε κι άσπρα τον τριγυρίζαν
κι ένα μπουλί, καλό μπουλί, δεν ήθελε να φάει.
Φάγε κι εσύ καλό μπουλί απ’ αντρειωμένου πλάτες
να κάμεις πήχη τα φτερά και πιθαμή τ’ ανύχι.
Άστε πουλιά τη γλώσσα μου και τη δεξιά μου χέρα
θέλω να κάμω μια γραφή τση μάνας μου να μπέψω,
να τη διαβάζ’ η μάνα μου να κλαίει η ξαθή μου,
να τη διαβάζει η ξαθή να κλαίν οι γ εδικοί μου.
T’ αμμάθια ντση ετρέχανε, κάνει να τα σφουγγίξει
κι αναντρανίζει θλιβερά κι ευτύς εγνωριστήκαν,
ο γ εις τον άλλο φίλησε κι εσφιχταγκαλιαστήκαν.

1ντραντράχρονο: τριαντάχρονο
2αναντρανίζει: σηκώνει το βλέμμα, κοιτάζει
3σουσούμια: χαρακτηριστικά, τα γνωρίσματά του

Οι στίχοι συμπληρώθηκαν από το Αρ. Κριάρης, Κρητικά άσματα, Χανιά 1909, σ. 204 206.